In de hele wereld worden mensen onterecht gestraft voor het overtreden van wetten waarvan ze niet eens konden weten dat ze bestaan. De volledige tekst van wetten wordt vaak niet goed gepubliceerd of zelfs helemaal niet, of mensen beheersen de taal waarin de wetten zijn gepubliceerd. Om dit probleem in kaart te brengen, onderzocht jurist Leesi Ebenezer Mitee de plicht van overheden om wetten zodanig te publiceren dat burgers ze kunnen vinden, er kennis van kunnen nemen en ze kunnen begrijpen. Een van zijn voorstellen is dat de Verenigde Naties het recht om kennis te nemen van de wet formeel erkent als een mensenrecht.
Leesi Mitee, die op 20 december zijn proefschrift over dit onderzoek verdedigt aan Tilburg University, onderzocht het probleem in 60 Engelstalige landen die hun wetten officieel publiceren in het Engels: 54 ontwikkelingslanden en de zes ontwikkelde landen: de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Canada, Ierland, Australië en Nieuw Zeeland.
De belangrijkste conclusies op basis van Mitee’s onderzoek zijn de volgende:
Overheden, wereldwijd en op alle niveaus, zijn verantwoordelijk voor het probleem van gebrekkige toegang tot wetgeving omdat zij de morele en wettelijke plicht hebben om hun wetten op passende wijze te publiceren ten behoeve van alle categorieën mensen die geacht worden die wetten te kennen en te gehoorzamen, inclusief mensen met een beperking.
Het recht om kennis te nemen van de wet is een mensenrecht omdat de wet verweven is met het menselijk bestaan: het raakt alle mensen, overal. De schending ervan leidt tot ernstig onrecht en het recht is onontbeerlijk om andere mensenrechten te kunnen genieten, zoals het recht op toegang tot de rechter waaronder het recht op een eerlijk proces en een goede verdediging.
De bestaande wetten schieten tekort en kunnen het recht van mensen wereldwijd om kennis te nemen van de wet niet beschermen.
De bestaande manieren om inheems gewoonterecht te publiceren (ascertainment) schieten tekort en ze schenden de rechten van de bepaalde gemeenschappen.
Officiële websites met wetgeving zijn wereldwijd niet goed georganiseerd, waardoor het moeilijk is voor mensen om wetten te vinden.
Mitee doet zestien aanbevelingen om het probleem op te lossen, evenals het onrecht dat eruit voortvloeit. Een van deze aanbevelingen is dat de Verenigde Naties het recht om kennis te nemen van de wet formeel erkent als een mensenrecht, als onderdeel het wettelijke kader van de VN op het gebied van de mensenrechten. De promovendus ontwierp ook een model om gewoonterecht te publiceren, Huricompatisation genaamd, dat de problemen met bestaande methodes zou kunnen oplossen, en een nieuw gTLD mechanisme (vergelijkbaar met de “generic top-level” domeinnamen van de IANA) voor het herkennen van officiële overheidswebsites met informatie over wetten. Elk overheidsniveau zou volgens hem één online loket moeten hebben voor alle categorieën wetten die er geproduceerd worden (het zgn. ONOLIWs system) zodat mensen die wetten makkelijk kunnen vinden.
Mitee is van plan om zijn proefschrift naar de Verenigde Naties te sturen om te pleiten voor invoering van zijn aanbevelingen. Tijdens de receptie na Mitee’s verdediging zal prof. dr. Ernst Hirsch Ballin deze campagne en de bijbehorende website lanceren.
